Hoewel Azul pas in 2017 werd uitgebracht en op dit moment dus amper drie jaar oud is, mag het met recht al een klassieker worden genoemd. Er zijn inmiddels verschillende uitbreidingen of varianten op Azul verschenen, zoals Azul – De ramen van Sintra en Azul – Zomerpaviljoen. Hier bespreek ik echter de originele Azul met de oorspronkelijke regels.

Azul is in de kern een abstract spel waarin je als speler beslissingen moet nemen op basis van onvolledige informatie. Dit op zichzelf saaie gegeven is echter enorm knap visueel gemaakt. Azul wordt geleverd met fraaie gekleurde keramische tegeltjes en mooi vormgegeven spelersbordjes. De werking is simpel. Aan het begin worden groepjes van vier tegeltjes verdeeld over een aantal schijven die in een cirkel in het midden van de tafel worden gelegd. Het aantal is afhankelijk van het aantal spelers.

Je moet in je beurt alle tegeltjes uit één kleur van een van de schijven pakken. De overige tegeltjes gaan naar de pot in het midden van de tafel. Je mag ook tegeltjes uit het midden pakken. Als je maar alle tegels van één kleur neemt.

Met de genomen tegels moet je op je spelersbordje lijnen vormen in dezelfde kleur. De bovenste lijn bestaat uit één tegeltje, de lijn daaronder uit twee tegeltjes, enzovoort. Als een lijn vol is aan het einde van een ronde plaats je voor elke volle lijn één tegeltje op je 5x5 scorebord. De ronde is afgelopen als alle schijven leeg zijn en het midden ook. Tegeltjes die niet meer in een lijn passen maar die je toch verplicht moest nemen leveren minpunten op. Je moet immers *alle* tegeltjes van een bepaalde kleur nemen. Ook als je er maar een of twee nodig hebt om je lijn vol te maken.

De onvolledige informatie is er op gebaseerd dat jij wel een beetje kunt inschatten, maar niet zeker weet welke kleuren je tegenspeler verzamelt. Daarom moet je beslissen: neem je een kleur tegeltjes waar je zelf wat aan hebt, of neem je tegeltjes die je zelf niet direct nodig hebt, maar om je tegenstander dwars te zitten?

Als het einde van een ronde in zicht is kun je gaan rekenen: hoeveel kleuren liggen er nog, in welke aantallen, hoeveel heb ik nog nodig, welke kleuren willen mijn tegenstanders pakken, en zo verder. Dit maakt Azul tot een onvoorstelbaar diep spel, in de trant van “Ik weet dat jij weet, dat ik weet, dat jij weet, dat je blauw wilt. En dus pak ík die. Of niet.”

Het spel is afgelopen als een van de spelers een horizontale lijn van vijf kleuren heeft gemaakt. Elke kleur mag maar één keer in een lijn voorkomen. Dit zorgt er ook nog eens voor dat je in de loop van het spel steeds minder mogelijkheden krijgt. Keuzes die je in het begin hebt gemaakt, werken daarom sterk door in de rest van het spel.

Azul is een spel dat bij ons vaak op tafel komt. En elke keer is het anders.